Maanstof als middel om het zonlicht te dempen? Je moet er maar op komen…

Heb je nooit even snel iets willen oplossen, een vlek bijvoorbeeld, maar werd daardoor het mankement, probleem of wat dan ook aan negatiefs alleen nog maar groter? Niets menselijks is de mens vreemd, zelfs jou (en mij=as) niet. Telkens weer duiken er allerlei onbekookte plannen op om het klimaatprobleem op te lossen,  zonder daar ‘we’ daar iets voor hoeven laten, zoals nu weer het idee om vanaf de maan gigantische stofwolken in omloop te brengen om het zonlicht te dempen. Het grootste probleem is echter dat de zon niet het probleem is, maar de mens.
De klimaatcrisis valt met relatief simpele ingrepen op te lossen, maar dat betekent wel dat de mens, althans de rijke 10% van de mensheid, haarzijn gedrag zal moeten veranderen en dat wenst hijzij niet. Dus bedenkt de mens allerlei ‘uitvluchten’ om vooral maar te voorkomen dat zijhij haarzijn verspillende en verwoestende gedrag zal moeten veranderen.
De laatste jaren hebben allerlei landen smoel gekregen op de maan. Wie weet wat ‘we’ daar niet allemaal aan voortreffelijke mineralen kunnen aantreffen om ‘onze’ onverzadigbare grondstofhonger te stillen? Daar hoeft het niet bij te blijven. En passant kunnen van daar vandaan misschien ook de zon een toontje lager laten zingen.
Zien jullie het al voor je? En het is niet een loslopende gek zoals Musk die zulks roept, maar dat idee wordt geopperd door mensen die wetenschappers genoemd worden.

Nou is het niet zo dat wetenschappers altijd met briljante ideeën komen. Stephen Hawking, de zwaar gehandicapte wetenschapper die als genie werd beschouwd, heeft ooit geopperd dat mensen naar elders in het heelal zouden kunnen verhuizen, maar dat lijkt me een onmogelijke operatie. We hebben al grote moeite met een hupje naar de dichtstbijzijnde planeet (Mars) en hoe zou je miljoenen mensen kunnen verplaatsen naar een andere bewoonbare planeet? Dan hebben we het nog niet eens over de ingebouwde verniel- en spilzucht die de mens eigen is.

Hoe dan ook Benjamin Bromley, Samir Khan (beiden van de universiteit van Utah) en Scott Kenyon hebben eens wat rekenexercities op dat idee losgelaten en de uitkomsten daarvan in PLOS Climate gepubliceerd.
Om een verzwakking van het zonlicht met 1,8% te bereiken, equivalent met zes dagen bedekte lucht per jaar, moet meer dan tienmiljoen ton maanaarde worden verschoten, schrijft het drietal. Veelbelovender zou zijn, vervolgen ze blij, om poreuze en pluizige deeltjes naar een bepaald punt om de aarde: L1. Tsja.

L1 is het zogeheten Lagrangepunt, zo’n 1,5 miljoen kilometer van de aarde verwijderd (op de zon/aarde-as). Daar is de invloed van de zwaartekracht van zon en aarde ongeveer even groot (begrijp ik=as). De miljoenen tonnen maanstof zou je voortdurend daar naar toe moeten schieten.

Vingeroefening?

Dat idee klinkt krankzinnig en is dat ook. Voor het drietal zou de rekenexercitie een ‘vingeroefening’ zijn geweest. Zo hebben ze zich niet beziggehouden met ‘praktikaliteiten’ (zoals Remco Koolhaas dat noemde toen hem verteld werd dat zijn eerste werk, de Rotterdamse Kunsthal, lekte) als hoe je die gigantische hoeveelheden maanstof in het Lagrangepunt zou kunnen krijgen. Dit idee zou echter geen langdurige gevolgen voor de aarde hebben, stelt het drietal. Tsja, zeg ik(=as) maar weer.

Bron: der Spiegel