Zeeijs (afb: Melinda Webster)

Er worden de idiootste ideeën verzonnen om de (gevolgen van de) klimaatver-andering te keren, maar deze had ik nog niet gehoord. Glasbolletjes zouden kunnen helpen om het wegsmelten van het ijs op de gletsjers en polen tegen te gaan. Dat helpt niet, blijkt. De holle glasbolletjes zouden de smelt van zeeijs wel eens kunnen versnellen, denken onderzoeksters rond Melinda Webster van de universiteit van Alaska.
IJs, dus ook zeeijs weerkaatst een groot deel van de energie die de zon zo ruimhartig aan de aarde schenkt. Dat is een van de manieren om de temperatuur op aarde draagbaar te houden. De invloed van het ijs is afhankelijk van het beijsde oppervlak, maar ook van de dikte van het ijs.
Het idee is natuurlijk dat glas de rol van het ijs zou kunnen overnemen. Die glasbolletjes zouden dan in minieme laagjes over het zeeijs worden verspreid, is de gedachte. Dat zou volgens de onderzoekers zelfs averechts kunnen werken.
De glasbolletjes zouden in een dunne laag op het zeeijs moeten worden gestrooid. Die zouden volgens een onderzoek uit 2018 43% van het zonlicht weerkaatsen, 10% zou worden geabsorbeerd door de glasbolletjes en de rest zou doorstoten naar de daaronder liggende ijslaag. Daardoor zou de weerkaatsing toenemen en het ijs tegen smelt worden bescherd. Webster en de haren stellen echter dat die 10% genoeg is om de smelt te versnellen.
Webster: “Onze resultaten tonen aan dat het voorstel het tegenovergestelde effect heeft van wat is bedoeld. Dat is fnuikend voor het aardklimaat en de hele mensheid (telt alleen de mens?; as).” Dat stelt ze op basis van berekeningen van de hoeveelheid zonne-energie bij acht verschillende oppervlakken die bij Noordpoolijs zijn gevonden, elk met een eigen weerkaatsing. Ze namen daarbij ook de seizoensveranderingen van het invallende zonlicht mee, de wolkvorming, de ‘reacties’ van de glasbolletjes en nog zo wat variabelen. Daarbij namen ze het aantal lagen over dat ook in 2018 is gebruikt.

Het bleek dat een laagje microbolletjes de weerkaatsing van dun nieuw ijs kan vergroten. Dat is vrij donker, maar het effect is minimaal aangezien dun ijs er meestal alleen is in herfst en winter als de zon rond de Noordpool weinig tot niet schijnt. Dat wordt vervolgens besneeuwd dat voor een hogere weerkaatsing zorgt.
Als de lente aanbreekt is het meeste zeeijs bedekt met sneeuw. Daarbij hebben de microbolletjes een negatief effect op de weerkaatsing aangezien die de sneeuw donkerder maken. Dat betekent dus het tegenovergestelde van wat je wilt bereiken.
Eind van de lente en in de zomer ontstaat er smeltwater op het ijs. Daar zouden de glasbolletjes wat kunnen betekenen aangezien smeltwater donker is. Toch helpen die glasbolletjes ook dan niet de smelt af te remmen aangezien de bolletjes van het oppervlak worden weggeblazen. Weg weerkaatsing.

Verergert

De maanden in de lente en zomer waarin de glasbolletjes hun heilzame antismeltwerk zouden moeten doen aangezien de zon in kracht toeneemt, zijn eigenlijk de maanden waarin de microbolletjes de zaak alleen maar erger maken, stellen de onderzoeksters.
Ook bolletjes die niet eentiende van de zonne-energie opnemen zouden volgens de onderzoeksters de smelt niet afremmen om praktische redenen: de hoeveelheid. Voor een eenmalige behandeling van het Noordpoolzeeijs zou je 360 miljoen ton glasbolletjes nodig. Daar knapt het klimaat niet erg van op, want glasbolletjes, hoe miniem ook, groeien niet aan bomen. Dan is het ook nog de vraag of je glasbolletjes kunt maken die absoluut geen warmte absorberen.

Webster: “Microbolletjes gebruiken om de zeeijs rond de pool te herstellen is geen oplossing.” Ze vindt overigens wel dat onderzoek door moet gaan naar manieren om de klimaatverandering af te remmen, maar ze gokt toch vooral op een gedragsverandering van de mens als grootste wapen in de strijd tegen een dreigende klimaatontwrichting.

Bron: Science Daily