Proefveld voor biologische landbouw
Volgens onderzoekers van, onder meer, het internationaal instituut voor systeemanalyse IIASA zou de landbouw van broeikasgas-uitstoter broeikasgas-opnemer kunnen worden. Om koolstofdioxide uit de lucht te absorberen en op te slaan in de bodem of in planten op hun boerderijen, kunnen boeren, bijvoorbeeld, technieken gebruiken zoals het planten van groenbemesters, het gebruiken van biokool (een soort houtskool gemaakt van organisch afval) of het inrichten van voedselbossen. Daardoor verandert hun landbouwgrond in een ‘koolstofput’. Dat zou volgens de IIASA-onderzoekers net zoveel helpen als het aanplanten van bomen.
Dergelijke landbouwpraktijken zouden met name effect hebben in regio’s als Sub-Sahara Afrika en Zuid-Amerika. Koolstofvastlegging op landbouwgrond is niet alleen belangrijk om klimaatverandering te beperken, maar kan ook de landbouwproductiviteit verhogen en kan de landbouw-, bosbouw- en landgebruiksectoren helpen om wereldwijd op netto nul uit te komen tegen 2050 voor tussen de 70 en 110 euro per ton CO2-equivalent.
“Deze inspanningen zouden niet alleen de totale kosten voor emissiereductie in de hele economie verlagen in vergelijking met een 1,5°C-scenario zonder landbouwkoolstofvastleggingspraktijken, maar ook het verlies van de wereldwijde economische opbrengst met 0,6% verminderen tegen het midden van de eeuw onder een klimaatstabilisatiescenario dat gericht is op het beperken van opwarming tot 1,5°C”, zegt IIASA-onderzoeker Andrey Lessa Derci Augustynczik.
“Bovendien zouden boeren een substantieel inkomen kunnen verdienen met deze activiteiten – tot wel 210 miljard euro in 2050 – als ze financiële prikkels krijgen voor elke extra ton CO2 die in de bodem en biomassa wordt opgeslagen, tegen een verwachte prijs voor broeikasgassen van 145 euro per ton CO2-equivalent in 2050.”
Begeleiding
De auteurs benadrukken dat het invoeren van deze veranderingen sterke instellingen en wereldwijde meting van de systemen nodig maakt om ervoor te zorgen dat boeren deze praktijken goed toepassen en dat ze eerlijk worden betaald voor hun inspanningen.
“Ondanks het grote potentieel tegen vrij lage kosten, liggen de gebieden voor koolstofvastlegging in de landbouw vooral in het mondiale zuiden”, zegt hoofdauteur Stefan Frank. “Dat vraagt voorzichtigheid aangezien er verschillende structurele, institutionele of sociale barrières bestaan. Om die mogelijkheden te ontsluiten en een zinvolle bijdrage te leveren aan ambitieuze klimaatmaatregelen, moeten op korte termijn zeer efficiënte instellingen en meetsystemen worden opgezet en moeten de nodige beleidsprikkels snel worden ingezet.”
Bron: idw-online.de