Vegetatie legt koolstof vast, maar als die bomen, struiken of andere planten sterven, komt al die vastgelegde koolstof op de lange duur in de atmosfeer terecht in de vorm van methaan of kooldioxide, broeikasgassen dus. Stop dat dode biomateriaal onder de grond, stellen onderzoekers rond Ning Zeng van de universiteit van Maryland (VS) voor. Is dat de oplossing?
De milieuonderzoekers hadden zich laten inspireren door een 3775 oude boomstam (een jeneverbes) die twee meter diep in een leembodem in de buurt van Montréal was gevonden en opmerkelijk goed bewaard was gebleven. Ze begroeven stukken van dezelfde jeneverbessoort in een ‘houtkluis’ (met leem bedekte ruimte).
Uit vergelijking van de oude met de nieuwe begraven jeneverbes bleek dat de oude boom in de bijna vierduizend jaar maar zo’n 5% van zijn koolstof had verloren. Qua structuur leek die oude boom nog erg op het nieuwe (begraven) hout. Dat lag volgens de onderzoekers vooral aan de dichte leemstructuur waardoor het begraven hout niet in contact kwam met zuurstof, waar veel houtafbrekende organismen van afhankelijk zijn. Deze omstandigheden kopieerden de onderzoekers in hun ‘houtgraf’.
tienmiljard ton
Als dat met hout zou gebeuren dan zou dat zo’n tienmiljard ton CO2 per jaar schelen, berekenden de onderzoekers. Ter vergelijking: het vorig jaar zou de totale broeikasgasuitstoot zijn gestegen naar 36,8 miljard ton CO2-equivalenten.
Om reductie te bereiken zou maar een deel van de bomen of houtresten uit bosbouw of stormschade nodig zijn. Per vermeden ton kooldioxide zou dat zo’n 25 tot 90 euro kosten, stellen de onderzoekers, duidelijk goedkoper dan kooldioxideopslag. Dan hebben over zo’n 1250 euro per vermeden ton.
Voor we driftig aan het graven gaan zullen we eerst nog even moeten bekijken of deze methode echt zo beloftevol is die schijnt. Zo zal eerst een levenscyclus moeten bepalen hoe klimaatvriendelijk die houtgrafmethode is. Ook kun je je natuurlijk afvragen of er voldoende geschikte begraafplaatsen voor bomen en ander gewas zijn.
Bron: bdw