Paul Brown was tussen 1989 en 2005 milieu- en klimaatjournalist bij the Guardian: …Thatchersyndroom… (afb: the Guardian)
Het is een droevig verhaal. Paul Brown was tussen 1989 en 2005 milieujournalist van de Britse krant the Guardian. Hij heeft niet lang meer te leven (uitbehandelde longkanker) en schreef zijn ‘grafrede’ voor de lezers van die krant. Hij constateert daarin dat de ‘ijzeren dame’ (Margeret Thatcher) als een van eerste politici is geweest die de gevaren van het gat in de ozonlaag zou hebben opgemerkt en ook die van een dreigende klimaatverandering. De politica in Thatcher versloeg uiteindelijk de wetenschapper die ze ook was, constateert Brown: het, wat hij noemt, Thatchersyndroom. Ingrijpen bleek de vrije markt aan banden leggen en dat was de politica een gruwel. In plaats daarvan deed ze wat alle politici doen: de aandacht afleiden door iets anders te creëren. In dit geval was dat de oprichting van het klimaatcentrum in Hadley (nu kennelijk onderdeel van het Britse weerinstituut) om het onderwerp beter te bestuderen. Het centrum is nu een van onze wereldberoemde instellingen, zegt Brown.
Dit patroon van politici die de ongemakkelijke waarheden van klimaatverandering leren en vervolgens tekortschieten in de acties die nodig zijn om het probleem op te lossen, is sindsdien blijven voortduren. Sterker nog, met de recente opkomst van schaamteloze ‘klimaatontkenners’ is het veel erger geworden, aldus Brown.
Hij schrijft over zijn journalistieke loopbaan en de op- en neergaande aandacht voor milieu en klimaat. Hij stelt met blijvende ontsteltenis te hebben gekeken naar de ziekte die veel politici onder de leden hebben: het Thatchersyndroom. Ogenschijnlijk intelligente politici die er telkens weer niet in slagen de moed te vinden om de beslissingen te nemen die nodig zijn om het steeds dreigender gevaar van klimaatverandering aan te pakken.
Kernenergie
Hij constateert nog een ander naar zijn mening ‘zeer sinistere ontwikkeling’: de wedergeboorte van de kernenergie. Na de tweede wereldoorlog werd, ondanks de atoombommen die in Japan dood en verderf hadden gezaaid, atoomenergie gepresenteerd als ‘eindeloze’ en ‘schone’ energie. Na aanvankelijke geestdrift verflauwde die aandacht, maar in de jaren ’80 hadden weer veel landen plannen om grootschalig kernenergie in te zetten. Dat is maar in een enkel land gebeurd (Frankrijk). Brown stelt ooit neutraal tegen de komst van kernenergie te hebben aangekeken, maar gaandeweg meer argumenten vond om er niet aan te beginnen.
Hij stelt dat de fossiele sector achter dat hernieuwde enthousiasme zit. Zo heeft Centrica in het VK in Sizewell C geïnvesteerd, een kerncentrale in aanbouw. Centrica verdient zijn geld met gas. Het is bekend dat de bouwtijden van een kerncentrale lang zijn en in de tussentijd, een decennium of twee schat Brown, kan de fossiele sector door gaan met het winnen en verkopen van fossiele brandstoffen.
Kleine modulaire reactoren
Het grootste mysterie in het wedergeboorte van kernenergie, met als argument dat die klimaatvriendelijk zou zijn (in Nederland is zelfs D66 om), is volgens Brown de mythe van de kleine modulaire reactoren, die (theoretisch) in de fabriek gemaakt zouden kunnen worden. We hebben het dan over centrales van zo’n 300 MW.
Nu is ook Rolls-Royce in dat nieuwe strijdveld getreden met een ‘kleine’ modulaire reactor van 470 MW. Zelfs op de tekentafel zou volgens Brown dat bedrijf de economische haalbaarheid niet kunnen aantonen. De modulaire reactoren bestaan niet eens volgens hem. Wie zet nu zijn centen op dingen die nog helemaal niks bewezen hebben (en net zo goed als die oude centrales) gevaarlijk afval blijven produceren, vertaal ik(=as) dat maar even. Dan heeft de ex-journalist het nog niet eens over het keiharde feit dat kernenergie veel duurder is dan energie uit zon en wind.
“Ik weet dat veel van mijn collega’s bij the Guardian het hier niet mee eens zijn, maar nu ik na 40 jaar verslaggeving over deze sector in de vergetelheid ben verdwenen, wil ik hen vragen om er toch goed naar te blijven kijken”, schrijft hij tot besluit.
Bron: the Guardian