Zoals te verwachten viel in olieland Azerbeidzjan is de klimaatconferentie COP29 in Bakoe een moedeloos makende gebeurtenis geworden. Na veel heibel en ellenlange vergaderingen werd er een mager akkoord bereikt over de overdracht van geld van de rijkere aan de armere landen van 287 miljard euro (= 300 mrd dollar) per jaar, terwijl de eerder afgesproken 100 miljard niet eens wordt voldaan. Ook schijnt er een begin gemaakt te zijn met de beprijzing van broeikasgassen. Over afspraken de fossiele brandstoffen te verbannen is al helemaal niet gesproken in dat olieland, waar de president olie als een ‘godsgave’ beschouwt.
Met de komst van Trump in de VS, per hoofd van de bevolking verreweg de grootste klimaatverpester ter wereld, ziet de toekomst van de aarde er niet bijster florissant uit. Ook de EU lijkt het beetje vaart dat het had te verliezen met de opkomst van extreem rechts. Enig lichtpuntje is dat China, ondanks alles door de VN nog steeds aangemerkt als ontwikkelingsland, zich meer lijkt in te spannen om het klimaatakkoord van Parijs niet helemaal tot een flop te maken, met alle desastreuze gevolgen voor de mens van dien. Te laat, te weinig, te onduidelijk noemt Ali Mohamed, speciaal klimaatgezant van de Kenyaanse president William Ruto het eindresultaat van de COP29.
Het enige succesje in Bakoe behaald is dat de regels voor de koolstofmarkten zijn vastgelegd. Artikel 6 uit het Klimaatakkoord bepaalt de voorwaarden voor de overdracht van emissiereducties tussen staten. Multinationale ondernemingen die in 2050 CO₂-neutraliteit tot doel hebben gesteld, zullen ook gebruik kunnen maken van dit VN-mechanisme. Of die overeenkomst veel zoden aan de dijk zet valt niet te verwachten, zolang door veel overheden in rijke landen net gedaan wordt of de klimaatverandering wel even kan wachten. De grootste vooruitgang in de strijd tegen die verandering is vermindering van de broeikasgasuitstoot en die is vooral te bereiken in dei landen die de klimaatverandering hebben veroorzaakt, met de VS ver voorop en Europa als ‘goede’ tweede.

Internationaal Strafhof

Ondertussen is in 2019 de kleine eilandenstaat Vanuatu al naar het Internationale Strafhof getogen, inmiddels ondersteund door 132 andere landen en 1500 klimaat-, milieu-  en andere organisaties, aldus de NRC. De eilandenstaat heeft niks aan geld als het land onder water is verdwenen door zeespiegelstijging. Klimaatverandering gaat vooral om gedragsverandering en daadkracht en die zijn op het ogenblik ver te zoeken.
Klimaatverantwoordelijke bij de VN Simon Stiell stelt wat eufemistisch dat niet ieder land had gekregen wat het wilde en dat er nog een hoop werk te doen is na Bakoe. “Er is geen tijd voor ererondes. We moeten onze inspanningen verdubbelen op weg naar Belém.” In die Braziliaanse stad wordt de volgende COP gehouden.

Bron: https://www.lemonde.fr/afrique/article/2024/11/24/cop29-un-accord-trop-faible-trop-tardif-et-trop-ambigu-pour-l-afrique_6411943_3212.html”>le Monde