M.V. Ramana: de waanzin (afb: univ. van Brits Columbia)

Wij in het rijke westen zijn te belabberd om onze onverantwoorde leefwijze te veranderen en alom wordt er gezocht, ook door wetenschappers, naar (m.i) bezopen ‘oplossingen’ zoals geotechnieken of kernenergie. Nederland wil vier kerncentrales bouwen, bijvoorbeeld, maar kernenergie is geen oplossing voor het klimaatprobleem. M.V. Ramana, hoogleraar veiligheid en energievoorziening aan de universiteit van Brits Columbia (Can), raadt dat ten zeerste af. Kernenergie is duur, gevaarlijk en traag. In zijn nieuwe boek “Nuclear is not the solution” gaat hij daar dieper op in. De ondertitel luidt, vertaald: De waanzin van kernenergie in tijden van klimaatverandering.
Ramana gaat uitgebreid in op de stelselmatige overschrijding van bouwtijd en begroting van kernenergieprojecten. Een kernenergiecentrale neerzetten kost al gauw twintig jaar, dus kan kernenergie alleen al om die reden niet gezien worden als ‘schoon’ alternatief voor voor fossiele energieopwekking.
Kernenergie is bovendien een vreselijke dure manier om energie op te wekken, toont hij met vele voorbeelden aan. Dat er een nieuwe, veilige technologie zou zijn om kernenergie veilig en goedkoop te produceren bestempelt Ramana tot onzin. Volgens hem zijn kleine kerncentrales nog duurder dan grote en er zouden geen technologieën bestaan die kerncentrales inherent veilig maken (wat dat ook moge betekenen), ondanks alle opbeurende verhalen van rijke (ex)techbazen als Bill Gates (ex-Microsoft), Sam Altman (OpenAI) en de getikte megalomaan Elon Musk (o.m. Tesla en SpaceX).
Ook het ‘argument’ van voorstanders dat kernenergierampen geen slachtoffers zouden hebben gemaakt wijst hij van de hand. Het probleem met het inschatten van het aantal slachtoffers van radioactiviteit is dat het effect pas jaren later merkbaar wordt. Ook zou er volgens hem geen veilige dosis.

Vuile bom

Eén van de vele gevaren van kernenergie is de groeiende hoeveelheid radioactief materiaal die ontstaat met een grote kans dat die voor kernwapens gebruik zouden kunnen worden, het zogeheten proliferatieprobleem. Het argument van kernenergievoorstanders dat vreedzame en oorlogskernenergie twee verschillende soorten kennis vereisen veegt Ramana van tafel. Dan brengt hij niet eens de mogelijkheid van een ‘vuile bom’ ter sprake, waar radioactief afval toegevoegd wordt aan bommen en granaten.
Ook vraagt hij zich af waar we al dat groeiende kernafval veilig zouden moeten bergen. Nu al hebben landen die kernenergie gebruiken grote problemen met het afval veilig te bergen en dan gaat het om landen die al langer met het ‘kernbijltje’ hakken. Hoe zou dat gaan in landen die daar niet mee vertrouwd zijn, vraagt de auteur zich af.

Opmerkelijk is, in een kapitalistiche wereld, dat kernenergiebedrijven er steeds weer in lijken te slagen grote delen van de kosten van kernenergie af te schuiven op de staatskas. Als kernenergielanden niet zo scheutig met subsidies zouden zijn, dan zou die hele bedrijfstak al lang niet meer bestaan (ben ik=as geneigd te denken).

Ramana vraagt zich af waarom ondanks al die gigantische nadelen en het weinig groene karakter van kernenergie die techniek steeds keer komt ‘opdraven’ als het gaat om het halen van de klimaatdoelen. Eerlijk gezegd komt hij niet met een aanvaardbare verklaring. Voor mij(=as) heeft die ‘populariteit’ van kernenergie bij techbazen en regeringsvertegenwoordigers vooral te maken met de grote weerzin in rijke landen van politici maar ook van veel burgers om het ‘rijke’ leven op te geven en daarom zoeken die naar technologische ‘oplossingen’ voor de broeikasgasuitstoot. Die broeikasgasuitstoot is het probleem niet, maar een bijwerking van het echte probleem: overconsumptie dat geen rekening houdt met de keiharde grenzen die het systeem aarde ons mensen stelt. Van ‘grenzen aan de groei’ kent dat uiterst verspillende systeem, je zou dat ook kapitalisme kunnen noemen, niet.

Bron: the Guardian