Die illegale goudwinning in Los Amigos in Peru is ook vanuit de ruimte te zien (afb: NASA)
Blijmoedig worden er regelmatig allerlei prachtige, ‘groene oplossingen’ voorgesteld zonder dat er gekeken is waar de daarvoor benodigde grondstoffen vandaan moeten komen. De elektrisering van het personenverkeer (=de auto), bijvoorbeeld, zou goed zijn voor het klimaat, maar daarvoor is een onder meer gigantische hoop lithium nodig. Volgens een artikel in Nature is meer dan de helft van de mijnbouwgebieden, we praten over een gebied van 120 duizend km2, niet gedocumenteerd en dus ook niet bekend welke effecten die, ook verlaten, mijnen hebben.
Er is volgens de auteur Victor Maus van de universiteit van Wenen en Tim Werner van de universiteit van Melbourne geen goed overzicht van de honderdduizenden mijnen in de wereld en (dus) ook niet wat ze opleveren en veroorzaken en dus ook niet wat de negatieve effecten zijn.
Die 120 000 km2 komt uit satellietopnames. 44% van die mijngebieden komen voor in ’s werelds belangrijkste informatiebron over de mijnbouw, de, niet publiek toegankelijke, S&P Capital IQ Pro-databank. De rest ontbreekt en het is volgens de auteurs niet duidelijk wat daar de reden voor zou kunnen zijn. Het zou ondoenlijk zijn die gegevens te verkrijgen via informatie van mijnbouwbedrijven op het web.
Het tweetal vindt dat onderzoekers op dit terrein duidelijker moeten zijn over de beperktheid van de informatie waarover ze beschikken. Dat zou hun conclusies alleen maar sterker maken en niet zwakker, vinden ze. Ook vindt het tweetal dat de onderzoekers vaker hun resultaten zouden moeten delen. Uiteraard zullen ook bedrijven opener moeten zijn met hun gegevens.
We zullen, stelt het tweetal, alles op alles moeten zetten om die gaten (in de kennis) op te vullen. Dat geldt ook voor de mijnen, al of niet legaal, die inmiddels verlaten zijn, maar die nog steeds een milieuramp kunnen veroorzaken. Er is daarnaast ook weinig bekend over de milieueffecten van exploratieboringen (dus nog voor winning).
Noodzakelijke investeringen
Er zal, vinden Maus en Werner stevig geïnvesteerd moeten worden in het vullen van de gaten. De behoefte aan grondstoffen stijgt drastisch. Geschat wordt dat in 2040 voor de energieovergang zes keer zoveel minerale grondstoffen nodig zijn dan in 2020. Dan is het natuurlijk wezenlijk om de effecten van winning voor planeet en mensheid te kennen.
Die kennis zou wel eens kunnen betekenen dat we sommige ‘groene’ ontwikkelingen maar beter niet kunnen praktiseren (voeg ik=as daar aan toe). Het tweetal is hierbij wel wat al te lijdzaam “Mijnbouw neemt onvermijdelijk toe”, schrijven ze, maar niks over de grenzen van de mijnbouw. Links- of rechtsom: alle voorraden zijn eindig. Hoeveel gaan we nog vernielen om ‘groen’ te worden? En hoe zit het met die grootste groene energiebron: besparing?
Bron: Nature