Waterstof wordt door nogal veel min of meer terzakekundigen gezien als (deel)oplossing van de problemen die veroorzaakt worden door de aardopwarming. Is dat ook zo? Er zijn een of twee ‘mensen’ die zo hun twijfels hebben en de redactie van het wetenschapsblad Nature lijkt daartoe te behoren (althans ten minste een lid daarvan). Die schrijft dat er groenere en doelmatiger mogelijkheden voorhanden zijn.
Tussen nu en het midden van deze eeuw zou de wereldproductie vervijfvoudigen. Als we dan willen uitkomen op een broeikasgasuitstoot van nul (zoals de bedoeling is) dan zou waterstof onmisbaar zijn, is de redenering. Waterstof is een schone brandstof en overdadig aanwezig op onze aarde.
Tot zover het goede nieuws. De achterkant van het verhaal is dat je nergens waterstof vindt. Dat element verbindt zich graag met een groot aantal andere elementen en waterstof is, scheikundig/natuurkundig gezien, nogal aanminnig. Het kost een hoop energie om waterstof los te weken uit die aanminnige (ver)bindingen, tenminste zoals wij nogal onhandige wezens dat doen.
De natuur heeft slechts de zon nodig (en bepaalde bacteriën). Zo’n veertig jaar geleden was ik (=as) in Duitsland waar onderzoekers naar die combi keken, maar kennelijk is dat nooit wat geworden, want de natuurlijk oplossing komt nooit voorbij als het over ‘groene’ waterstof gaat, wel technische zoals elektrolyse of het stoomprocédé om waterstof uit methaan los te weken.

Het dilemma is dus: moeten we energie uit hernieuwbare bronnen opofferen voor het ‘losweken’ van waterstof? Daarvan kun je een voor-/nadeelanalyse maken (die ik niet bij de hand heb en de Nature-scribent kennelijk ook niet). Hoe dan, je doet met de winning van waterstof een aanslag op je opgestelde energievermogen. Als de som positief uitvalt, dan zal je toch nog heel zuinig met waterstof moeten omgaan.

Ongeschikt

Vaak, stelt Nature, wordt waterstof voorgesteld voor toepassingen die daar volslagen ongeschikt voor zijn, zoals voor de verwarming van onze woningen. Dat is niet alleen onverstandig, maar zou ook nig wel eens nadelig kunnen zijn voor de vermindering van de CO₂-uitstoot, stelt de auteur (het is een hoofdredactioneel commentaar). Ook waterstof voor voertuigen, vindt zijhij een brug-veel-te-ver.

Wat is groen?

Daarnaast is er ook onenigheid wat nou precies ‘groene’ waterstof is. De EU schijnt onder druk van het bedrijfsleven de definitie daarvan af te willen zwakken. Zoals vaker lijkt de unie van 27 landen op papier heldhaftiger dan in de (uiteindelijke) praktijk. Zo werden aardgas en kernenergie in de EU toegevoegd aan de lijst van hernieuwbare energiebronnen.
Dat zou tijdelijk zijn, maar ooit heeft een grote geleerde, ik ben haar naam even kwijt, gezegd dat niets eeuwiger is dan het tijdelijke. En gaar zijn Uw rapen. Overigens is de EU daar niet enig in, maar de unie presenteert zich graag als vooroploper in de strijd tegen de klimaatontwrichting.

De Waterstofraad (in het echt: Hydrogen Council) is een bedrijveninitiatief met hoofdzetel in Brussel. Die probeert haar eigen normen op te leggen aan de unie (die daar, dus, absoluut niet doof voor is). Nature wijst de EU-beleidsmakers op hun verantwoordelijkheden in deze. “Hoe aantrekkelijk het er ook uitziet en hoe reëel de kansen ook zijn, vaak is het antwoord niet waterstof”, besluit de auteur haarzijn artikel.

Bron: Nature