
Prinses Amaliawindpark (afb: WikiMedia Commons)
Er wordt veel gesproken over duurzame energie, maar in dit blog heb ik(=as) al vaker gesteld dat er op dat terrein (lang) niet alles goud is wat er blinkt. Voor windmolens, accu’s en zonnepanelen zijn materialen nodig. Zolang je die niet niet in een kringloop krijgt is het gebruik van die grondstoffen niet duurzaam. Onderzoekers van de universiteit van Portsmouth (VK) constateren dat materialen die gebruikt worden om windturbines tegen corrosie te beschermen het milieu kunnen vervuilen en ecosystemen kunnen verstoren. De onderzoekers stellen niet dat we dan maar met windenergie moeten kappen, maar dat er oplossingen moeten worden gezocht voor de onduurzame kanten van duurzame energie.
Buitengaatse windparken ‘vreten’ jaarlijks duizenden tonnen materialen zoals aluminium, zink en indium en die heoeveelheid zal alleen maar stijgen, is de verwachting. Het Verenigd Koninkrijk beschikt nu over 13 gigawatt buitengaats windvermogen en het doel is om dat uit te bouwen tot 100 GW in 2050.
“Windparken op zee vormen een belangrijk onderdeel van de schone-energietoekomst”, zegt Gordon Watson, “maar nu zijn er nog weinig gegevens bekend van welke effecten die gebruikte metalen op de omgeving hebben. Dan is het moeilijk de risico’s te kennen.” Hij wil daarmee niet zeggen dat we maar met windenergie moeten stoppen, maar dat we moeten kijken hoe groot de schade en wat we daar aan kunnen doen. “De plannen zijn nogal ambitieus en komen met problemen die moeten worden opgelost.”
Om te materialen van de windturbines, die voor 90% uit staal bestaan, tegen corrosie te beschermen zouden materialen zoals aluminium, zink en indium kunnen worden gebruikt en die kunnen de omgeving vervuilen. De onderzoekers stellen dat Europa voor zeewindparken jaarlijks 3219 ton aluminium nodig heeft, 1148 ton zink en 1,9 ton indium. In de buurt van viskwekerijen en zeewierplantages in de Noordzee in de buurt van windparken zouden al metaalconcentraties zijn aangetroffen die consumptie van de gekweekte vis of van het zeewier voor de mens ongeschikt maakt. Iets soortgelijks zou kunnen gelden voor oester- of mosselteelt.
Twaalf maal
Watson: “Als de regeringsplannen worden uitgevoerd dan zouden die concentraties in 2050 twaalf maal groter kunnen zijn. Dat leidt tot ophoping van metalen in zeeleven zoals oesters, mosselen en zeewier die gekweekt worden in de buurt van windparken.” Hij vindt dat dat scherp in gaten gehouden moeten worden en als die concentraties grenzen overschrijden maatregelen genomen moeten worden.
Volgens hem zijn er oplossingen, maar dan zullen er nu maatregelen genomen moeten worden. “We hopen dat dit artikel een bijdrage levert om dit probleem op te lossen voordat het fout gaat.”
Bron: phys.org