Het Engelse blad New Scientist is, voor zover ik het ken, normaal gesproken een blad dat nuchter over wetenschap schrijft. Dat komt bij het begin van 2022 met een overzicht van elf klimaatoplossingen. Of dat allemaal ook ‘oplossingen’ zijn waag ik te betwijfelen. Erger nog, het blad slaat hier en daar de plank stevig mis. Moet ik dit stukje nu zien als nepnieuws? Dat (elektrische) auto’s goed zijn voor het klimaat is gewoon regelrechte onzin. Energiebesparing noemt het blad niet en ook van consuminderen is in het blad geen sprake.
Auto’s, ook elektrische, zijn gigantische energie- en materiaalverspillers die weinig tot niets bijdragen aan een oplossing voor de klimaatverandering. Het blad heeft nog steeds een droom over ‘groen’ vliegen (een contradictio in terminis) en noemt ook kernenergie als mogelijk ‘klimaatoplossing’. 
Ook vreemd (vind ik; as) is dat de schrijver van het artikel, Adam Vaughan (wel degelijk redacteur van het blad), meer satellieten in de ruimte wil hebben. Het doel is meer ‘oog’ op de aarde te krijgen, maar ten koste van wat? Lanceringen zijn niet bepaald klimaatvriendelijk.
Hij komt niet op het idee om de oorzaak van de klimaatcrisis aan te pakken: onze wezenloze overconsumptie en verspilling. Als ik het over ‘onze’ heb, praat ik over de mensen in de rijke landen. Daar wringt de schoen heel ernstig en Vaughan heeft het over modderen in de marge. Het lijkt wel of hij weigert (bang is? de (heilige) koe bij de horens te vatten.

Vaughan verheugt zich op de vondst van lithiumvoorraden in Cornwall. Hij vraagt zich af of die economisch zinvol (te exploiteren) zijn. Economie? Welke economie? Het model dat geleid heeft tot de klimaatcrisis of heeft Vaughan een ander model in gedachte? Kortom: het lijkt er op of Vaughan een kroeggesprek op papier heeft gezet en daar na zijn dronkenschap niet meer naar heeft omgekeken…

Bron: New Scientist